انواع ایمپلنت دندان [بررسی ٢ مدل از ایمپلنت در صنعت دندانپزشکی]

در مورد انواع ایمپلنت دندان چه می‌دانید؟ برای شما نکاتی بسیار مهم را در زمینه انواع ایمپلنت، آماده کرده‌ام تا اطلاعات مفید و موثری را به شما منتقل کنم. اگرچه از دست دادن دندان بسیار دشوار است اما امروزه ایمپلنت، یکی از بهترین روش‌های جایگزینی برای دندان‌های آسیب دیده است. تحقیقات گسترده‌ای در مورد طرح‌ها، مواد و تکنیک‌های ایمپلنت دندان افزایش یافته است و انتظار می‌رود که دستاوردهای جدید، در آینده نزدیک علنی و آشکار شود. در این مقاله به انواع ایمپلنت‌های توسعه‌یافته و پارامترهایی که در حال حاضر در طراحی ایمپلنت‌های دندانی استفاده می‌شود، خواهیم پرداخت.

آمار ارائه شده توسط انجمن دندانپزشکی آمریکا، نشان می‌دهد که ۶٩ درصد از بزرگسالان بین ٣۵ تا ۴۴ ساله، حداقل یک دندان دائمی را در یک حادثه، بیماری‌های لثه، شکستگی یا پوسیدگی دندان از دست داده‌اند. علاوه بر این، در سن ٧۴ سالگی، ٢۶ درصد از بزرگسالان تمام دندان دائمی خود را از دست داده‌اند. طی اندازه‌گیری شاخص عملکرد در مورد ایمپلنت دندان در یک ایالت کوچک در آمریکا، سالانه حدود ١٠٠٠٠٠ الی ٣٠٠٠٠٠ ایمپلنت دندان برای متقاضیان تهیه و جایگزین شده است که حدود ۹۵ درصد آنها موفق بوده است.

به صورت کلی انواع ایمپلنت‌ها بر اساس شکل، نوع روش بهره برداری و استفاده، به دو بخش تقسیم می‌شوند:
یک مرحله‌ای (Subperiosteal Implants) دو مرحله‌ای (Endosteal Implants)

الف – ایمپلنت Subperiosteal (تک مرحله‌ای)

برای جایگزینی یک مرحله‌ای استفاده می‌شوند. در این پروسه از یک قطعه بلندتر برای جاگذاری در داخل استخوان فک که از لثه بیرون می‌زند، استفاده می‌گردد. بنابراین بعد از گذشت دوره بهبودی، آباتمنت و تاج را می‌توان بدون جراحی برای باز کردن روی ایمپلنت، انجام داد.

مورد دیگر این است که یک ایمپلنت دو قطعه‌ای، مانند عمل دو مرحله‌ای استفاده می‌شد، جاگذاری شود. بلافاصله آباتمنت و ایمپلنت در جراحی اولیه، به همدیگر متصل می‌شوند. تنها مشکل این روش این است که ایمپلنت در مقابل نیروهای داخلی آسیب پذیر است و باید اطمینان حاصل کرد تا اختلالی در فرآیند جوش خوردن ایجاد نشود.

ب – ایمپلنت Endosteal (دو مرحله‌ای)

شامل دو مرحله است که شامل قرار‌دادن ایمپلنت در استخوان فک و بخیه کردن لثه می‌باشد و چند ماه دیگر بعد از بهبودی و هماهنگی، یک عمل جراحی ساده برای ترمیم لثه انجام می‌شود. ایمپلنت‌ها به طور معمول به عنوان یک روش جایگزینی برای بریج یا پُل به کار برده می‌شوند که شامل ایمپلنت پیچی، تیغه‌ای، سیلندری و غیره هستند.

ایمپلنت‌های دندانی بسته به ابعاد، ارتفاع و انواع مختلف توسط دندانپزشک انتخاب و مورد استفاده قرار می‌گیرند. انتخاب هر نوع از ایمپلنت عموماً توسط متخصص شما بر اساس نیازهای خاص و هماهنگی لثه شما با آن مدل ویژه امکان پذیر است. تحقیقات نشان می‌دهد استفاده از افزودنی‌های تقویت و عوامل رشد استخوان به طور کلی نتایج بهتری را برای بیماران به همراه خواهد داشت. در مجموع عمل جایگزینی و کاشت یک دندان ایمپلنت حدود ٣٠ دقیقه به طول می‌انجامد.

تحقیقات دانشگاهی در بررسی نتایج تک مرحله‌ای و دو مرحله‌ای، نشان داده است که هر دو به طور مساوی موفقیت مشابهی داشته‌اند بنابراین از دندانپزشک خود بپرسید که چه رویکردی را اتخاذ خواهد کرد.

اجزای تشکیل دهنده انواع ایمپلنت دندان
که به سه قطعه تقسیم می‌شود:

• پیچ تیتانیوم که به عنوان پایه و ریشه اصلی درون فک بالا یا پایین قرار می‌گیرد
• آباتمنت که اتصال دهنده دو قطعه به همدیگر هستند
• تاج سرامیکی که به عنوان دندان در دهان توسط دیگران دیده می‌شود

انواع ایمپلنت دندان بر اساس اتصالات

ایمپلنت‌های دندانی بر اساس نوع یا شکل سرشان به چند دسته تقسیم می‌شوند. پایه و بازسازی باید با یکی از سه نوع اصلی اتصال دهنده‌ها به سر ایمپلنت متصل شود که عبارتست از:
۱ . متصل کننده شش ضلعی (هگز) خارجی:

شکل این متصل کننده شش ضلعی است و در رأس و بالای سر ایمپلنت قرار می‌گیرد.

۲ . متصل کننده شش ضلعی (هگز) داخلی:

شکل این متصل کننده‌ها شش ضعلی (هگز) هستند و به صورت حفره‌ای در سر ایمپلنت می‌باشند که دندانپزشک آباتمنت یا ریستوریشن را در آن پیچ می‌کند.

۳ . متصل کننده هشت ضلعی داخلی:

شکل این متصل کننده هشت ضعلی (اکتاگونال) است که از فضای آزاد در سر ایمپلنت که توسط دندانپزشک آباتمنت را در آن پیچ می‌شود.

درمان‌های سطحی انواع ایمپلنت دندان

پایه و ریشه اکثر عمل‌های ایمپلنت، تیتانیوم است اما مواد سطح آنها متفاوت هستند. مواد مورد استفاده یکی از عوامل مهم در پایداری و قدرت دراز مدت می‌باشد. سطوح ناهموار باعث می‌شود تماس بیشتری با استخوان در مقایسه با سطح تیتانیوم صاف فراهم شود. انواع دیگری از درمان‌های سطحی ایمپلنت عبارتند از: اسیدی یا سطوح خرد شده و غرق شده، پوشش‌های هیدروکسی آپاتیت پلاسما و سطوح تیتانیوم پراکنده یا میکرو گرانول.

اندازه‌های انواع ایمپلنت دندان

ایمپلنت‌ها می‌توانند براساس اندازه‌شان (پلتفرم) شناسایی شوند. این موضوع تعیین کننده این است که آنها را چگونه می‌توان در داخل دهان قرار داد. به کارگیری هر مورد متفاوت است، بنابراین پلتفرمی که استفاده می‌شود به فاصله دندان‌ها و در دسترس بودن استخوان، بستگی دارد.

1. پلتفرم استاندارد: قطر آن بین ٣.۵ تا ۴.٢ میلیمتر است. آن‌ها معمولاً باریک و کوتاه هستند در قسمت جلویی دهان قرار می‌گیرند.
2. لتفرم عریض یا وسیع: ایمپلنت‌هایی که قطر آنها بین ۴.۵ میلیمتر تا ۶ میلی متر است، به طور معمول در انتها و پشت دهان قرار می‌گیرند تا جایگزین مولر شوند.
3. پلتفرم کوچک یا باریک: که قطر آن بین ٢ میلیمتر تا ٣.۵ میلیمتر است که برای افرادی استفاده می‌شوند که فضایی مناسب و کافی در بین ریشه‌های دندان‌هایشان برای جاگیری ایمپلنت بزرگتر ندارند. آن‌ها وقتی استفاده می‌شوند که بیمار تراکم استخوان کافی نداشته باشد.